Co ostatnio czytaliście?

An-Nah

Kocie, wiem, jak dziwnie to dla ciebie zabrzmi, ale chciałabym, żeby "Zmierzch" był dla kogoś ideałem XD

Hien

Ale to Zmierzch prawdziwy, a nie ten Meyerowy, nędzny pod ukradzionym tytułem xD

An-Nah

Ej, Mal, chciałam,że by się Kot zastanawiał, o co kaman Razz

Zabawę psujesz.

KrulKot

Kot przeglądał wasze opowiadania i czytał fragmenty właściwego Zmierzchu;)( i tak na marginesie co to za pomysł na zabawę kosztem ewentualnej konsternacji Kota?;p) Seria Mayerowej Kota raczej rozbawiła taka książeczka dla nastolatek. Ewentualnie dla dorosłych nieuleczalnych sentymentalistów( Kot wie , bo do tego grona zalicza się szanowna rodzicielka Kota) .Hmm aby nie odbiegać od tematu to wczoraj Kot dokończył czytać ''Złą godzinę'' Mrqueza. Wink

An-Nah

Albowiem koty, Kocie, są fajne, kiedy są skonsternowane - a potem w ramach zadośćuczynienia można je na plecki odwrócić i po brzuszku posmyrać Smile

W ramach nie-offtopa - sterta anglojęzycznych opracowań nt. hinduizmu mizdrzy się do mnie (praca licencjacka czeka)

roślinawędrowna

O "Zła godzina"! Pięć książek temu przeczytałam. Głównie spodobał mi się luźny czas pracy i swoboda przemieszczania, te wszystkie spacery i pogawędki, normalnie marzenie. Poza tym wszystko się rozleciało, znowu sytuacja się gwałtwonie pogorszyła. Nie znam się na sytuacji politycznej w tych rejonach, nie chciało mi się o nią wypytywać brata, który się takimi rzeczami interesuje. Książka w miarę cienka, pokazuje takie prawie spokojne życie, bo od czasu do czasu wydarzy się coś tragicznego, policja się tym zajmuje, a są to tacy bandyci, którzy dbają o swoje interesy. W sumie przyjemne były jedyne te wolne od zbrodni momenty. Magii i czarów nie spotkałam, fantastycznych zdarzeń też nie, żadnego realizmu magicznego. Po prostu zło podszyte zwyczajnością.
Poza tym ostatni miesiąc:
"Maja" Jostein Gaarder - po raz kolejny facet mnie zdumiał zamysłem, uporządkowaniem wydarzeniem, powolnym ujawnianiem nowych faktów, celowością zdarzeń, fantazją, ale nie pierwszy raz mu się to przytrafiło, więc szybciej wyszłam z podziwu. Tylko po jakiego ch...., potem uwiarygodnił wszystko, a mianowicie wszystkiemu zaprzeczył, bo niby było fikcją, którą sobie umyślił zajmujący się pisarstwem jeden z bohaterów. No takie manewry niczemu dobremu nie służą! Co tam że wiele dziwnych akcji znalazło się w powieści, skoro są i bawią, to niech tak zostanie, a nie potem cały smak zniszczyć dodaniem do ciasta soli! Poza tym powieść genialna. Rozmowy z gekonami, które się samemu wymyśla, conajmniej chyba dwa długie rozdziały zajęły te przekomarzania z gadem - wygłupy pierwsza klasa. Część pomysłu co prawda zaczerpnięte z "Przepowiedni Dżokera", ale powstało z niego coś zupełnie innego.

"Wrota 2" Mileny Wójtowicz. Dawno nie czytałam typowej fantasy opartej na tradycyjnym schemacie. Po tak długiej przerwie w kontaktach z tym gatunkiem, nawet mi się spodobało. Opętana Księżniczka walczy z egzorcystami pomysł nawet okej. Było całkiem dobrze, ale:
Potem wzięłam się za czytanie od środka Oka Jelenia, część trzecia "Drewniana twierdza" (Pilipiuka jakby co) i zauważyłam, że ta powieść jest o niebo lepsza, bardziej konkretna, do rzeczy. Trudniej jest napisać książkę w prawdziwych realiach, posługując się faktami i prawami fizyki przy opisach konstruowania urządzeń technicznych. Lubię jego styl, abstrahując od tego, jakim jest człowiekiem, bo mi to ganc egal. Czuć w jego opisach surowość klimatu, prostotę warunków życia, że mnie to naprawdę pochłonęło.

KrulKot

U Marqueza nie spotka się typowo fantastycznych wydarzeń, to jednak nie literatura fantasy. Realizm magiczny zakłada obecność elementów z legend, mitów, załamanie linearnego biegu czasu, zerwanie łańcucha przyczyna-skutek, sporo symboliki, tworzenie miejsc niby ''żywcem z mitologii wziętych'', przedstawianie wydarzeń z kilku perspektyw... Typowe dzieła Marqueza, gdzie jest sporo realizmu magicznego to ''Sto lat samotności'' i ''Jesień Patriarchy''. Zła godzina to raczej opis terroru, strachu, który wytrąca mieszkańców z normalnej egzystencji. Żyją tylko terażniejszością, atmosfera jest senna ,deszczowa, a akcja dla Kota pozorna. Widzę An-Nah, że tak jak większość ludzi lubisz wprawiać koty w konsternacje;p choć ty przynajmniej myślisz o rekompensacie (Kot smyranie po plecach popiera), inni wolą się cieszyć z kociej mimiki pełnej dezaprobaty i wiieelkich oczu, w których czai się pytanie '' O co do diabła chodzi?!) Jaki masz temat pracy? Żeby regulaminu nie łamaćKot poinformuje was ,że przeczytał ''Podróże astralne''. Na biletach może Kot zaoszczędzi jak opanuje tą trudną sztukę;p.

Hien

Na pewno. Kot będzie na hienie przemierzał świat, jak Natasza Prokofiewna na wieprzu... hm. Niezbyt ładne porównanie, aczkolwiek bardzo literackie xD

Myśmy właśnie skończyli Rakietowe dzieci - kilka opowiadań niezłych, kilka kiepskich i jedno ciekawe. Aczkolwiek nie spodziewaliśmy się zbyt wiele, wszak to stare S-F, to i naiwne się obecnie wydaje.

Przez chwilę dobrze nam się czytało Wichrowe Wzgórza, ale szybko się znów spsiły. Cóż za turpizm charakterologiczny, toż to antypatycznością postaci przebija nawet Zapach cedru. Co postać, to mamy ochotę jej przysolić z lewego sierpowego, rozszarpać i rozwlec po tych głupich wzgórzach. Ale bliskośmy końca, dotrwamy.

KrulKot

Kot rozważa przemierzanie kosmosu na keybordzie ;p no choć jeśli Hiena proponuje się jako środek transportu, tak z własnej woli , bez diabelskiej interwencji( w przeciwieństwie do nieszczęsnego wieprzka) to Kot przemyśli propozycje. Byle nie dosiadać knura Wink

Które postacie są najbardziej irytujace? Kot 'Wichrowych Wzgórz'' nie czytał. I chyba nie zamierza.

Hien

Hien się nie oferuje, hien się obawia. Hieny nie służą jako środek lokomocji xD

W Wichrowych Wzgórzach wszystkie są wkurzające i antypatyczne. Egoistyczna, manipulująca, zadufana w sobie Katarzyna, równie zadufany w sobie, egoistyczny i do tego obrzydliwe podły Heathcliff, fanatyk chcący doprowadzić każdego do bożego potępienia Józef... obrzydliwy po prostu Hindley, równie obrzydliwy jego synek Hareton. Pierdoła Edgar Linton i jego potwornie głupia siostra, jej i Heathcliffa rozkwękany synalek. No i rozwydrzona niemożliwie Katy, równie manipulująca, egocentryczna co jej matka, Katarzyna. Wszystkie te postacie mają właściwie same wady, a niektóre mimo to przedstawione są w pozytywnym świetle. Autorka miała coś nie tak z mózgiem.

Lill

Ja mogę Kotu jakiegoś wieprza skombinować!

W zasadzie chcielibyśmy przypomnieć, szczególnie Kotu, iż Kot ma knura pod ręką. Wieprze nie są więc konieczne.
Mal.

Do tematu - skończyłam właśnie "Wszystkie marzenia świata" Theresy Revay i jestem w opłakanym stanie. Dosłownie. Cudowna ksiązka, oczywiście cudowna dla tych, którzy lubią romanse psychologiczne z historycznym tłem. Magiczna historia o brudnym świecie i czystych marzeniach, nie tylko tych związanych w uczuciami. Psychologia postaci na wysokim poziomie, opisy też, można wybaczyć kulejącą czasem akcję. Poza tym miodne, chociaż finałowa scena na wystawie i opis fotografii doprowadził mnie do najczystszej histerii.
Paradoksalnie, to nawet dobrze.

KrulKot

Kotu wyżej wymieniony knur służy do pozyskiwania turpistycznego natchnienia , zaś Kot pragnie uniknąć fizycznego kontaktu z nim. Poza tym trochę szacunku Hien do knura , nie pamiętasz,że jest brzemienny?;p Jak móglby Kot przemierzać wszechświat, na kimś w stanie błogosławionym?;p Tobie Kot też odpuści ( z innych powodów rzecz jasna) i zostanie przy keybordzie. A może posiadacie inne propozycje?;p Kot stwierdza, że ''Wichrowe Wzgórza'' zachowa na moment , gdy poczuje masochistyczną potrzebę znękania się. Kot nie ma narazie co czytać, bo uparał się na realizm magiczny i absurd.

Hien

Dobrze, dobrze, ale może przestańmy się bawić w offtop, hm? xD
Bądź co bądź tu ino wymieniamy, co żeśmy czytali, a nie dyskutujemy o przemierzaniu wszechświata na instrumentach muzycznych.

An-Nah

Ja tam "Wichrowe Wzgórza" wspominam dobrze - właśnie ze względu na tę powszechną antypatyczność postaci, nieuchronnie prowadzącą do tragedii. Było ciężko i ponuro = było fajnie. Żadnego przedstawiania w świetle pozytywnym nie pamiętam, najwyżej odrobinę współczucia dla bandy łajdaków, samodzielnie nakręcających nieszczęścia. Mnie się podobało.

Przeczytałam kolejną porcję książek naukowych, miałam dylemat, zabrać się za coś "rozrywkowego", czy za klasykę. Padło na klasykę - wybieraną z półki na oślep. Trafiła się "Pustelnia Parmeńska".

roślinawędrowna

"Ono" Doroty Terakowskiej, każdy za pewne słyszał zarówno o autorce, jak i o książce. Dwa razy dostałam roztrzęsienia, a na wstępie dziwnie największego, niby teraz w telewizji gorsze rzeczy pokazują, ale i tak człowiek reaguje, zdumiewające. Już końcówkę uznałam za najbardziej wzruszającą ze wszystkich mi znanych, te łzy miały sens z pewnością, Terakowska nie zasmuciła bez powodu. Naprawdę nie pamiętam, żeby jakiś utwór wywołał we mnie więcej emocji. Aż się sama sobie dziwię. Autorka potrafi upchnąć do kąta wszelką znieczulice. Ewa, główna bohaterka wykazała się i odwagą, i wyobraźnią, i odpowiedzialnością. To było wciągające i pozytywne.

Teraz zagłębiam się w powieści chłopskiej Reymonta, też o niej "raczej" (na pewno) słyszeliście. Ile rymowanych sentencji pada, a wszystkie takie swojskie. A opisy przyrody na pewno biją na głowę moje skrypty, bardziej ekspresyjne. Zaczęłam od niej, bo przez te studia tematyka stała mi się bliższa, chociaż teraz na wsi mówi się zwykłą polszczyzną. Ludzie niewiele się jednak zmienili mimo wszystko. Całkiem dobrze się czyta. Ciekawe, czy serio liczę na to, że po raz enty na maturę trafi ta powieść, na podstawie w roku 2009 spotkał mnie zaszczyt pisania o niej, ale historia płata figle i może znowu wyda swój chichot.
Edit: Jeszcze jedna scena z "Chłopów" zasługuje na szczególne uznanie: Kuba podczas mszy postrzegał wszystko jakby doświadczał tripu. Uśmiałam się, Reymont nieźle to opisał. : D To mu należy przyznać.