Konstrukcja postaci

Soba

Przepraszam, nawyk z innego forum... Ale staram się, staram się nie skracać, odwyk idzie coraz lepiej Smile

Opowiadanie, opowiadanie, opowiadanie... Może jak będę to sobie powtarzać przed snem codziennie, to w końcu będzie ok Wink

An-Nah

No, bo opko to raczej się do analizy tylko nadaje XD

W moim przypadku powieść nawet, nie opowiadanie, ale well.

Fakt faktem jednak - jedną z cech rozpoznawczych opka jest charakterystyka bohaterów na początku tekstu (a na blogach - poza tekstem) - za pomocę cech, które nie mają żadnego przełożenia na treść i faktyczne zachowanie postaci.

P.S. Wspomniany żołnierz przebrnął przez moment największego angsta XD Fabuła brnie do przodu.

Hien

Gratulujem żołnierzowi.
Aczkolwiek temat trochę odbiegł od pierwotnych założeń i poszedł w stronę tego dziwnego pojęcia, jakim jest niejakie opko. Więc wypada go zawrócić.
Jakoś tak nigdy specjalnie się nie babram w postaciach z traumami, bądź też mają one wiele mówiące podejście "a mi to wsio", co znacznie ogranicza ich angstowatość. I tak bym nie umiała opisać jakiegoś zwerterowionego typa, więc po co się w to pakować... jakoś tak nie pociąga mnie dręczenie postaci traumami, mają jakieś tam swoje przeżycia, czasem nawet znaczące, ale traumie do tego daleko. I lepiej niech tak pozostanie, wolę skupić się na bardziej subtelnych nutach psychiki (i tak mi nie wyjdzie, no ale).

An-Nah

Ale Mal, nawet, jeśli postać zlewa z góry na dół jakieś tragiczne wydarzenie, to nie znaczy, że po niej to wrażenie spłynęło jak woda po (tfu, tfu) kaczce. Właśnie mając na myśli traumę nie mam na myśli cierpień werterowskich - bo o to mi chodziło, żeby bohater nie angścił się ponad miarę, a żeby było widać, że coś złego go spotkało i on tego nie olewa.

Wiesz, ja miałam graczkę, która tworzyła sobie bohaterów, bez końca rozpamiętujących to co im się stało i totalnie olewających innych. Wyolbrzymiała traumę, a psychika jej bohaterów waliła się od byle gówna. Jestem przeciwna czemuś takiemu.

Lill

Opko.... *pada*

A co do tematu, to ja mam pytanko zrodzone już jakiś czas temu. Wolicie mieć bohaterów o określonym charakterze, który ni czorta nie zmienia sie przez cały tekst, czy raczej postać dynamiczną?
Dotąd myślałam, że obecność określonych cech dynamizmowi nie przeczy, ale niegdyś pewna panna w recenzji nakazała mi "absolutnie nie dynamizować bohaterów". Czy takie statyczne, nieewoluujące postaci w ogóle mają rację bytu?

Z tej samej pani: czy bohaterowie skazani na absolutną i nieodwracalną klęskę naprawdę są pociągający dla autora? I dla czytelnika przy okazji?

An-Nah

Dynamizm - tak. Człowiek się zmienia, jasne, nie każdy, ale IMHO to ta zmiana jest dla mnie najciekawsza.... Swoją drogą, recenzja była internetowa czy z wydawnictwa?
Nieewoluujące postaci mają rację bytu, bo są ludzie, którzy możliwości zmiany do siebie nie przyjmują - ale wtedy szansa jest większa, że to właśnie oni skończą jako ci skazani na porażkę, ja to tak przynajmniej widzę. Z drugiej storny ktoś, kto się stara a kogo świat i okoliczności (fatum XD) na porażkę skazują też jest ciekawy...

Ja myślę, że i w jendym, i w drugim nalezy zachować umiar - są ludzie któzy się zmieniają i tacy, którzy się przed zmianą rękami i pazurami bronią. Czasem ktoś ponosi totalną klęske, czasem ktos wygrywa. W życiu panuje różnorodność, to i w powieści powinna panować.

Soba

Za bardzo statyczny bohater będzie po prostu nudził zwłaszcza, jak już na początku zostanie przedstawiony tak, że z góry widzimy czy jest tym złym, dobrym, ciamajdą czy sex-bombą. Lubię czytać o postaciach które, czy to nagle czy w dłuższym czasie, zmieniają osobowość, może nie nawet drastycznie, ale okazuje się, ze jednak nie są tacy, jak o nich myśleliśmy. I tak samo lubię bohaterów opisywać.

Lill

An, internetowa. Przy okazji tego skazywania na klęskę dziewoja powoływała się bezustannie na bohaterów Zafona. Aż mnie mdliło momentami, no bo do licha, to jest MOJA powieść i MÓJ pomysł, a nie Zafona, którego zresztą czytałam i nawet mi się podobał.

A z tym dynamizmem to mi przez palce nie przejdzie, której postaci kazała się nie dynamizować. Recenzja jest z grudnia chyba, a mnie nadal szlag trafia z tej okazji.

Jestem jak najbardziej za dynamizmem, bo nawet jeśli ktoś zmiany do siebie nie przyjmuje, to wpływają na niego okoliczności. Człowiek musiałby być idealnie wyzuty z uczuć, żeby w ogóle się nie zmieniać - to technicznie niemożliwe. A otoczenie ma niemały wpływ na zachowanie.

(Znów na wierzch wypływają moje prywatne frustracje, ale ten tekst powyżej nawet mądrze brzmi, więc uznajmy, że traktuje o ogóle.)

An-Nah

Liluś, mnie kiedyś porównano Twilight do Belli, zapewne dlatego, że KAŻDA dziewczna kochająca się w wampirze jest podobna do Belli.
Ciekawe, że nie porównała mi Sariela do Edka. Przecież są taaacyyyy podobni Razz

Oceniające miewają... hmmm... ciekawe teorie co do tego, jak należy pisać.

Lill

Bohatera mojej koleżanki wspomniana oceniająca porównała do Edwarda, chociaż gościu nie jest wampirem (tylko Ukraińcem xD), nie błyszczy się w słońcu, nie jest potwornie bogaty i niewiele ma wspólnego z chlaniem krwi. Oceniające w ogóle są kreatywne.

Inna sprawa, że czytelniczka mi pojechała po kontynuacji "Szkoły" właśnie za to, że "nie znalazła tam tych bohaterów, których pokochała". Ale jak ich mogła znaleźć, skoro w tejże kontynuacji oni są w zupełnie innym momencie, a klimat to już dawno zjechał ze szkołowej błazenady na całkiem posępne tory?
Uważam, że efekt, jaki widzi czytelnik, to w połowie charakter postaci, a w połowie uwarunkowania otoczenia.

I z której strony Twilight Bellę przypomina, to ja zielonego pojęcia we fioletowe ciapki nie mam.

Soba

Lill

An-Nah

Soba

Lill

O postaciach raz jeszcze, czyli "napisałbym to inaczej":

Nie mam nic przeciwko konstruktywnej krytyce. Często bywa przydatna. Ale czy konstruktywną krytyką jest: postać jest do bani, bo JA (czytelnik) inaczej ją sobie wyobrażam? Zasugerowano mi ostatnio, że mój bohater powinien wykorzystać swoją władzę po chamsku, bo inaczej jest "niewiarygodny". Tylko że nijak to do charakteru bohatera nie pasuje. Facet nie z tych. Ale nie, przecież będzie niewiarygodny, ponieważ WŁADZA JEST ZAWSZE ZŁA I SPACZONA.

I teraz pytanie: czy naprawdę musimy w konstruowaniu bohaterów kierować się oczekiwaniami czytelników? Robicie tak?