Problemy

Liwia

Ja tytuł wymyslam na końcu. Wiem z doświadczenia, że redaktor z wydawnictwa ma swoje sugestie co do tytułu. Nie ma co się spieszyć z tytułem, sam wpadnie.
Malaria Deicide myślę, że to nie to, że wypadłaś z pisania, czasem trzeba dać sobie odsapnąć. Ja 7 lat nic nie pisałam i dało mi to bardzo dużo. Kwestia jest w tym by pisanie dawało radość, inaczej siedzisz i siedzisz i nic nie wymyślisz mądrego. Bardzo dużo daje czytanie książek i to różnych. Ja tak walczę z brakiem pomysłów.

Cosette

Opisując akcję, zdarza mi się zaciąć bo, przykładowo, nie wiem w jaki sposób opisac kolejne ruchy bohaterów albo po prostu nie mam na nie pomysłu. Często mam prolemy z rozpoczęciem dialogu, albo z zakończeniem bardzo długiego opisu bądź monologu.

An-Nah

Mój aktualny dylemat wygląda następująco:
Opowiadanie, które piszę, ma narrację pierwszoosobową. Czas narracji przeszły, ale narratorka/bohaterka przełącza się czasem na czas teraźniejszy, żeby przedstawić jakiś ogólny stan rzeczy - na przykład opisać miasto, w którym mieszka, poinformować o jakimś elemencie świata przedstawionego albo pokazać własną sytuację społeczną. Teraz się zastanawiam, czy powinna przełączać się na czas teraźniejszy opisując ludzi, których zna czy też nie? Bo z jednej strony status tych postaci zmieni się w toku akcji, ale z drugiej strony nie chcę za dużo czytelnikowi zdradzać: jeśli napiszę "xxx żył" będzie to sugerować, że postać umrze...
Co o tym myślicie? Macie jakieś pomysły jak problem rozwiązać?

Agatelle

Ludzie ciągle zmieniają się. Moim zdanem powinnaś użyć czasu terażniejszego, tak żeby pokazać, że dane cechy posiada w tym momencie. Ale raczej nie jestem ekspertką w sprawach opowiadań, więc nie sugeruj się za bardzo moją odpowiedzią.

An-Nah

No widzisz, tu jest problem, bo założeniem narracji pierwszoosobowej w czasie przeszłym jest, przynajmniej według mnie, że narrator opisuje wydarzenia z perspektywy czasu i wie już, co się ma stać.

Hien

Niewątpliwie czas przeszły ma tę zaletę, że w nim postać może o swoim życiu i nieżyciu opowiadać nawet na długo po jego zakończeniu. Więc czas przeszły nie jest aż taki zły, jeżeli użyjesz go do opisu wszystkich postaci. Wtedy czas nie zdradza, kto umrze, kto nie.
Aczkolwiek czas teraźniejszy powoduje małe kłamstewko: ktoś umrze, a narrator to przemilcza. Chociaż oczywiście można robić wstawkę. Narrator może mówić z każdego momentu. Może opowiadać w czasie przeszłym, bo to było sto lat temu, a może opowiadać, bo to było wczoraj. Zależy w którym momencie umieszczony jest narrator. Jeżeli opowiada, sam będąc niewiele dalej w czasie, to teraźniejszy byłby bardziej na miejscu. Jeżeli dalej w czasie - to spokojnie można użyć przeszłego. Można też dodać coś w stylu "kiedy go znałem/am, był taki-i-śmaki".

Mad Len

Domyślam się, że chodzi o Sophię - powiem tak, ja to opowiadanie widzę jako swoisty eksperyment, pewnego rodzaju dodatek do Zmierzchu i chyba zabawę (ale nie wiem, jak jest rzeczywiście) i mnie tam by nie zdziwiły żadne przeskoki do teraźniejszości. Możesz zawsze uciec się do takich zabiegów jak podała wyżej Mal. Zaznaczyć, że tak było kiedyś, że wtedy nie uwierzyłaby, że za ileś tam lat ta osoba zrobić/stanie się coś tam/jakaś tam.

A co do problemu Cosette - ja często mam tak samoxd Zwykle wtedy robię wszystko, żeby przez ten "trudny moment" przebrnąć, bo wiem z doświadczenia, że inaczej utknę na baaaardzo długo.

An-Nah

Madlen, jakby chodziło o "Lady Drugeth" albo o "Przez Zasłonę" to bym się nie pytała, właśnie dlatego, że oba te teksty to zabawa a oboje narratorów jest na tyle "silnych", że może sobie pozwolić na dygresje i sporą dowolność. Tam narracja podporządkowuje się postaci. Tekst, z którym mam problem, to wspomniany kiedyś na shoutboxie steampunkowy kryminał. Też ma "silną" narratorkę, ale narrację staram się podporządkować fabule. Wybrałam pierwszą osobę, bo w ten sposób czytelnik może podążać za śledztwem razem z osobą, która je prowadzi... Well, myślę, że albo pójdę na czuja (a potem, jak pani Liwia, zdam się na reaktora XD) albo siądę i przemyślę raz jeszcze status Katrii jako narratora - i moment, z którego narracja jest prowadzona.

Laj-Laj

Skoro to kryminał, to możesz wprowadzić jakiś dziennik śledztwa, zapiski sprzed kilku dni, tygodni, miesięcy, które opowiadają w pierwszej osobie o przeszłości, ale w czasie teraźniejszym. Takie dzienniki można od czasu do czasu wpleść w narrację. Nie wiem czy o to Ci chodziło, ale można to jakoś zmodyfikować i rozwinąć Smile

Sanai

O, ja mam problem...
W tym prologu do 'Mrocznej Gwiazdy', który tu dałam, jest takie zdanie: Trzy czarne kruki obsiadły stojącego pod murem kamiennego anioła i obserwowały cmentarz swoimi paciorkowatymi oczkami, lecz szybko odleciały spłoszone, głośno kracząc, gdy rozległy się odgłosy ludzkich kroków.

Pytanie: jak brzmi poprawniej - 'odleciały spłoszone, głośno kracząc', czy 'odleciały spłoszone, głośno krakając'?

Na początku napisałam krakając i w Wordzie nie podkreśliło mi tego na czerwono, ale tutaj na forum tak. Poprawiłam więc na kracząc.

Jak powinno być waszym zdaniem?

Miya

Zdecydowanie "głośno kracząc". Ewentualnie "z głośnym krakaniem" Wink

Hien

Podstawowym problemem tego zdania jest przeładowanie przymiotnikami. Naprawdę nieczęsto się tego czepiam, bo uważam, że można dobrze napisać zdanie przeładowane, ale tu ewidentnie. Część z nich zamieniłabym na inne określenia, np. kamienny na z kamienia.
I kracząc. Wynika z odmiany: ja kraczę, ty kraczesz, on kracze. K -> cz. Krajakąc wygląda mi na błąd gramatyczny.

Sanai

Och, ok, dzięki za odpowiedź Wink

Soba

Alice

Ostatnio problem mam tylko jeden, ale za to jaki! Uniemożliwia mi on zmierzenie się z innymi problemami, o.
Rzecz jest następująca: kiedy tylko jakiś pomysł (o którym z reguły myślę najpierw, że jest tym jedynym, doskonałym POMYSŁEM) dojrzeje w mojej łepetynie na tyle, że jestem gotowa go spisać na kartkę, muszę to zrobić na jeden raz. Wiem już z doświadczenia, że jeśli nie uda mi się skończyć za pierwszym podejściem, to albo już więcej utworu nie ruszę, albo ruszę, ale i tak nie zostanie skończony.
To tylko pośredni problem, teraz przechodzę do głównego. Co więc robię? Piszę, piszę, piszę jak obłąkana godzinami. Im dłużej, tym bardziej mam dość, ale przywołuję resztki silnej woli i kończę.
Efekt jest taki, że mam niezły początek, niezły koniec, i wielką, świecącą dziurę w środku. Napisane za szybko, zbyt pobieżnie, nie ma ducha ani nawet jego nędznego odbicia. Procentuje to niezwykłym pogorszeniem stylu i kilkudniową depresją oraz zarzekaniem się, że już niczego nie napiszę. Nie mam pojęcia co z tym zrobić, skoro później nie mam serca poprawiać tak zniszczonego pomysłu.
Doszłam nawet do wniosku, że będę sprzedawała je, a ktoś inny napisze to lepiej xD.