Problemy

Kometa

Znam oba te problemy aż za dobrze...

Martwe punkty zabiły wiele moich historii, bohaterowie się na mnie wypinali i robili sobie wakacje, a wena niewzruszona im na to radośnie pozwalała. Tu nic nie poradzę, bo sama nie odkryłam jak ich spacyfikować i zagonić do roboty. Czasem przychodził taki moment przebłysk, wtedy musiałam sprintem lecieć do klawiatury, bo równie nagle jak się pojawiał to znikał i jak przegapiłam to już umarł w butach.

Co do zbyt wielu wizji to też tak wiele razy miałam. Szczerze zawsze się nimi cieszyłam, całkowicie się im poddawałam, wybierałam pierwszą z brzegu i opisywałam aż we mnie nie sklęsło, a potem następną. Na co miałam nastrój czy ochotę, co wena dała to ja zachłannie brałam. Bo bywały dni chude kiedy nie dawała nic.

An-Nah

No, o "Jeńców" chodzi, o fabułę na etapie o wiele późniejszym, niż to, co jest na forum, a do tego czasu DUŻO zdążyło się wydarzyć. Martwych punktów w fabule nie mam, ale po prostu nie lubię kiedy w historii za dużo miziana się pojawia... Mam traumę, przyznaję, dodatkowo niedawno czytałam opowiadanie, które bardzo ilustrowało to, czego nie lubię: w pewnym momencie zakochana parka zaczęła interesować się sobą bardziej, niż intrygą i całe szukanie informacji i rozwikływanie zagadek spadło na postaci drugoplanowe...

Alice

Mój obecny problem? Brak wytrwałości, zdecydowanie najbardziej. Wciąż dręczy mnie to samo co dawniej, ale doszły jeszcze dodatkowe efekty, w postaci 5 zaczętych opowiadań, kilku szkiców wierszy i jednego projektu książki, o których doskonale wiem, że już nigdy ich nie ruszę. Chociaż zgrzytam zębami, klnę się na wszystko że wrócę, to nie ma takiej opcji. Słomiany zapał, to mi dolega ostatnio.
Ach, jak fajnie do was wrócić! ^^

Ewelina

Najczęściej mam problem z dialogami. Zbytnio się staram i wszystko wychodzi bardzo sztucznie. Nastolatkowie rozmawiają jak czterdziestko latkowie. Wyznania miłośne, również uważam za trudny temat.

Lill

Mam problem z rozmnażaniem... wątków. Każdy tekst rozrasta mi się w dzikim tempie. Teraz też - odpicowuję starą powieść, trzy wątki na krzyż, niespełna sto stron. Nie! Gdzie tam! W nowej wersji przylazło mi tych wątków jeszcze z dziesięć, każda postać się doprasza uwagi, emigrantka z Wielkiej Brytanii chce poszanowania praw mniejszości, główny bohater kłóci się z kumplami o mieszkanie, główna bohaterka odkrywa romans ciotki... No, pełen serwis. I weź to, autorze, ogarniaj!

Hien

Tia, te wątki to się wam jak króliki mnożą. A my nadal nie możemy nic skończyć i jest to nasz podstawowy problem. To chyba nawet nie kwestia braku wytrwałości, bo z tym da się jeszcze pisać. Gorzej z wahaniami nastrojów, cholerne lato działa na nas gorzej niż jesień na przeciętną obywatelkę niezrównoważoną. Chcemy znów być w dołku i sobie powoli, ponuro tworzyć, a nie kurde drugi tydzień głupawki. Grr. Nie lubimy być w dobrym nastroju, nienawidzimy tego, jak mamy pisać, jak jesteśmy - o zgrozo - zadowoleni?

Soba

Skąd ja to znam... Zabrałam się za projekt średniej wielkości, który po przemyśleniu fabuły rozrósł się do takich rozmiarów, że tylko wydawało mi się, iż jestem w połowie, bo okazuje się, że może za raz tyle dojdę do tej połowy, nie mówiąc już o fakcie, że zaczyna mnie przerażać ilość główynych bohaterów (już nie mówiąc o pobocznych) i scen gdzieś tam hen daleko od głównych... To chyba taka nasza pisarska zmora, bo jak już się coś rozwinie, to żal to skracać.

Lill

Soba, to teraz wyobraź sobie, jaka głupota mi wyszła: postanowiłam napisać MINIATURKĘ. Miniaturka rozrosła się w trylogię, której pierwsza część ma ponad 600 stron, druga prawie 600, a trzecia będzie liczyła co najmniej dwa tomy, bo już widzę, że w jednym się nie zmieszczę. A wszystko przez to, że chciałam postać uwiarygodnić i zaczęłam czytać o rosyjskiej polityce...

Soba

ja zawsze zaczynam pisac "opowiadania na max 20 stron" i już mam zaczętych chyba 10 projektów każdy po stron 40-60 i każdy jest mniej-więcej w połowie. Tylko ten jeden rośnie i rośnie, i nawet w planach rosnąć nie przestaje...

roślinawędrowna

O Boże! : D Mi się zawsze marzy roozmaaach, a sama nie mogę się doczekać wielkiego finału i go poganiam. Jak ja uwielbiam te chwile wyzwolenia, gdy coś wreszcie się ułoży w ten niesamowity sposób, by na każdym wywrzeć mega wrażenie. Dlatego jak czytam książkę i już nie dużo mi zostanie, to czekam na dogodne warunki by się w pełni rozkoszować. Problemy są niemiłe, dlatego nie mam ochoty by się mnożyły. Umiłowanie wygody, ale sama widzę, że mój zamysł jest nierealny w życiu. xD

Soba

Lill

Ja najpierw piszę początek, potem często zakończenie, a potem środek...
Kolejny projekt rośnie duży i zdrowy. Chociaż pewnie nie osiągnie rozmiarów "Półtora tysiąca kilometrów", złośliwie przemianowanego przez czytelników na "Półtora tysiąca stron". (stron ma 900, ale czytelnik - zwierz złośliwy).

Hien

Uważaj czego sobie życzysz, Roślino, bo skończysz jak Lill, której miniaturka rozrasta się w trylogię XD

My przeważnie piszemy od początku, bez żadnych przeskoków. I tak nigdy niczego nie skończyliśmy, a dodatkowo przechodzenie od razu do fajnych scen czy zakończenia w sposób zbyt wyraźny przeszkadzałoby w pisaniu fragmentów nieco mniej fajnych. W sumie dla nas największą frajdą jest rozgrywanie wszystkiego we łbie, pisanie zaś... hm. Nie jesteśmy pewni.

Cedalia

Mam teraz głupiutki problem. Piszę opowiadanie, gdzie raczej tylko tłem jest druga połowa dziewiętnastego wieku, ale natknęłam się na niedobry patyczek. Otóż
pantalony. Te dziwadełka były raczej w pierwszej połowie prawda?

Ada00

Warto się badać! Sprawdź -->[link widoczny dla zalogowanych].