Co lubicie pisać, a co nie?

Kyouri

Ja lubię pisać.
I w zasadzie to wszystko, co powinnam powiedzieć. ^^'
Ale mogę się przyznać, że z poezją i rymami ne idzie mi najlepiej. Poza tym, jak tylko mam pomysł, piszę o wszystkim i w każdym stylu.

(No dobra. Nie lubię sprawozdań i prac zaliczeniowych.)

Mad Len

Mhm, mi zawsze wychodzą monumentalne opisy postaci i potem muszę wycinać całe mnóstwo fragmentów, bo zbyt wiele informacji na raz tylko innych zanudzi... ale też lubię tworzyć bohaterów

Oczywiście nie lubię pisać wypracowań;D, a także scen tragicznych... nie lubię więc dramatów, horrorów i romansów. Za to fantasty wielbię i ostatnio złapało mnie na histroyjki o nastolatkach. (nie, nie o wielkiej miłości do kogoś tam... )

Lill

Ech, a ja ostatnio mam manię przenoszenia akcji do głów bohaterów. Nawiasem mówiąc, chociażby w "Siedmiu latach" stawiam coraz bardziej na psychikę postaci niż na samą zbrodnię. Taki dziwny odłam kryminału zaczynam tworzyć ^^

I sceny smutne, przy ktorych nierzadko sama ryczę jak bóbr. Uwielbiam stosować takie "pisarstwo impresjonistyczne" - żadnej fabuły, żadnej akcji, jeno emocje, wczuwanie się w bohatera... Jak ktoś czytał "Białe", to pewnie widział taką tendencję...

wilandra

Jeśli chodzi o mnie to najlepiej pisze mi się o uczuciach. Lubię też wplatać w opowiadania wątki przygodowe. Staram się jednak unikać przelewu krwi, bo w nadmiarze można zobaczyć ją w wiadomościach.

Miya

Wzdech.
U mnie to właściwie nie jest kwestia "co lubię", ale "co mi wychodzi". Podobno najlepiej wychodzą mi postacie i dialogi, i przyznam, że dialogi pisze mi się najłatwiej - na tyle, że moja twórczość składa się w 75% z rozmów _^_ Wygląda na to, że zaczytywanie się komiksami od dzieciństwa mocno mnie spaczyło. Książkami, co prawda, też, ale jeśli przychodzi do opisów miejsc czy nawet akcji, natychmiast pojawia się problem, jak ująć w słowa coś, co doskonale w i d z ę oczami wyobraźni. Wychodzą mi postacie i dialogi bez teł.
Lubię pisać fantastykę, bo jestem zbyt nieżyciowa na opisywanie zwykłego świata. Lubię wplatać w swoje opowieści element przygody. Dużo, jak najwięcej baśniowości. Jakiś wątek miłosny od czasu do czasu też mi się zdarzy. I tajemnice - do tego stopnia, że standardowa reakcja czytelników brzmi: "fajnie się to czyta, ALE CO TO, U DIABŁA, JEST?!" XD

bluevein

Mad Len

"Nie lubię epatowania brutalnością, krwią i innym rozmaitym obrzydlistwem. I tak tego sporo w świecie, więc jakaś równowaga zawsze się przyda. "

O, w sumie racja. Nie znoszę opisywania brutalnych scen - po prostu minie wychodzą. Nawet jeśli musze kogoś zabić, to zamiast bawić się w krwawe/wzruszające scenki wolę to "uciąć" i po prostu postawić czytelnika przed faktem dokonanym - ktoś zginął, bohaterowie o tym rozmawiają, tudzież właśnie wracają z pogrzebu.

Zbuntowane nastolatki?
Tego z kolei nie znoszę. Panienki, które ubierają się na czarno, bo są takie Mhroczne, palą, piją, przeklinają, biorą narkotyki i nienawidzą "tych różowym" bo nie nie mają osobowości... a same nie mają w ogóle charakteru. I oczywiście spada na nie wiele nieszczęść w rodzaju niekochający rodzice, gwałt, pobicie, wypadek, ale i tak w końcu odnajdują szczęście w ramionach ukochanego... nie, nie, nie. Nie mogłabym chyba pisać czegoś takiego.

Hien

Takie zbuntowane pannice są straszne, wiem, bo sama kiedyś o takiej pisałam. Ale to było dawno i nieprawda!
Ogólnie piszę o wszystkim, przeplatam elementy fantastyczne z obrazem realnego świata - czy zawoalowanym, czy też wtryniam jakieś wilkołaki między cztery popękane ściany kiepskiej konstrukcji bloku w roku 2043, czy też przenoszę elfy do obozu niewolniczego do roku 2790. Albo wpadam na pomysł cygańskiej grupy wędrownych aktorów, a głównym motywem jest obserwacja przez tą grupę kolejnych krajów i społeczeństw. Przy okazji, żadne ważne misje ani spektakularne wybryki czarodziejskie zbyt mnie nie interesują, staram się skupić na psychice. I społeczeństwie, specyfice danych grup społecznych.
Generalnie piszę dla siebie i dla tych, co po prostu lubią, to co stworzę, i bardziej od pochwał za akcję, cenię sobie stwierdzenia typu "to było bardziej porąbane niż Biegając z nożyczkami/Ghost World/Lato polarne".

Airel

Ojej, ojej, jak się barwnie niebiesko zrobiło, Malaria Smile

Swoją drogą, ciekawa jestem jakichś fragmentów tego co piszesz, zwłaszcza jeśli chodzi o specyfikę grup społecznych. Chętnie przeczytałabym jakiś fragment. Spodobał mi się pomysł z cygańską grupą aktorów.

Hien

Bardzo dziękuję, mi też się on podoba ^^ Jednak co do społeczeństw jeszcze nie wszystko mam dopracowane. Właściwie to mam ogólny zarys. To straszna kupa roboty, ale podołam! Jak tylko poradzę sobie z lekturami biorę się za naukę wszystkiego, co muszę wiedzieć i rozumieć.
To o cyganach na pewno będzie wymagało ode mnie też wybrania się w długą podróż po świecie, i bardzo wnikliwego obserwowania ludzi, chcę możliwie jak najlepszą dobrać architekturę, wygląd, poglądy i kompleksy konkretnych narodów i gatunków.
Jakoś tak ulubiłam sobie temat takich nienormalnych, w najlepszym razie lekko ekscentrycznych bądź będących poza opisywanym społeczeństwem postaci czyniących całkiem sensowne spostrzeżenia na temat otoczenia. A nawet jeśli nie spostrzegają, bo są akurat zbyt zajęci uwodzeniem księży, by zjeść ich potem na obiad (takowy pomysł w mej głowie także się kłębi), to otoczenie przecież istnieje i aż się prosi o opisanie.
Na razie do wszelkich poważnych projektów się dopiero przygotowuję, niestety. A tak chciałabym je już pisać! To w końcu wielka frajda, napisać coś, poprawić parę błędów i być w pełni usatysfakcjonowaną.
No i straszna ze mnie gaduła...

Airel

Akurat to, że gaduła, to tym lepiej. Ale... w pełni usatysfakcjonowaną? Podobno autor zawsze znajdzie jakieś błędy, a redaktor tym bardziej. Ponoć należy wiedzieć, kiedy przerwać pracę nad tekstem. Natomiast po tym "poprawić parę błędów" wpisałabym "odłożyć tekst na miesiąc, po czym poprawić ponownie" i co najwyżej wtedy można być usatysfakcjonowanym. Tak myślę.

Zuzia

Najbardziej lubię pisać dialogi, wydaje mi się to najłatwiejsze. Pytanie tylko czy moje dialogi są naturalne i sensowne? Trudno powiedzieć... Wink

Ale wiem, że często jest ich za dużo.
A nie lubię scen romantycznych, bo takowe zupełnie mi nie wychodzą. Umiem jedynie wytworzyć coś pokroju brazylijskiej telenoweli...
A ulubiony gatunek, i do czytania i do pisania, to fantasy.

Hien

Airel

Czy powinnam się poczuć typem autora romantycznego - to cierpiętnictwo emanujące z mojego poprzedniego postu... Chociaż, romantyczni pisarze osobiście to w większości tacy mało cierpiętniczy byli. Chyba, że mamy na myśli kac... poranki mogły być ciężkie Wink

W każdym razie, kojarzę jeden tekst który wywołuje mój samozachwyt, ale stworzyłam go dzieckiem będąc, i jest to raczej zachwyt stylem, można by rzec, niepodrabialnym... I emanuje moim świeżym zapałem literackim, takim... nieskażonym. Nie, Miya?
Ale ciekawa jestem jak sobie poradzisz. Takie plany wymagają solidnego przygotowania, to fakt. I to zwykle jest przygotowanie długotrwałe, niestety. Byłoby krótsze, gdybyśmy byli pisarzami zawodowymi, ale, jak wiadomo, nie jesteśmy Smile

Zatem trzeba jakoś dzielić swój czas i możliwości.
A na jakiś krótki szkic do wglądu w jakiejś przyszłości będzie można liczyć? Wciąż z ciekawości Smile

Jak odpowiesz negatywnie, zrozumiem.
Swoją drogą, lubię te przygotowania. Lubię zbierać informacje, czytać, dokopywać się do źródeł i marudzić. Ot, masochizm.

Miya

Zgadzam się, Airelku, styl dzieła, które wspomniałaś, jest zaiste niepodrabialny :D

Mnie też bardzo urzekła wizja tej cygańskiej wędrówki po świecie. Takie podróżowanie i obserwacja ludzi to motyw bardzo przeze mnie lubiany i sama chętnie bym się podjęła napisania czegoś takiego... W jakimkolwiek ze światów poza naszym, który znam doprawdy gorzej niż inne _^_ Podejrzewam jednak, że przygotowaniom do tegoż pisania towarzyszyłyby cierpiętnicze westchnienia, gdybym próbowała przedstawić swoje wizje czytelnikom sensowniej niż na zasadzie "JA to widzę i wiem, a że wy nie, to trudno" :P
Jeszcze gorzej, że przechodzę ostatnimi czasy deewolucję stylu i w pewnym sensie muszę uczyć się pisać na nowo. Nawet jeśli wiem "co" pisać, to za często mam problemy z "jak".

Ale w zasadzie to o czym innym chciałam wspomnieć. Otóż wzięcie udziału w pojedynku przekonało mnie, że nie umiem - i nie lubię - pisać na zamówienie. Zwłaszcza kiedy mam wyznaczony konkretny termin i muszę się wywiązać. Rzecz w tym, że nawet jeśli wiem, o czym pisać, najpierw muszę sobie kilka dni pochodzić z tym pomysłem w głowie i skrystalizować dokładniej (a jest to trudne, kiedy się ma pracę, która odkreatywnia). Z kolei po napisaniu tekst powinnam odłożyć co najmniej na miesiąc, bo świeżo napisany składa się głównie z pomysłu, a trochę mi schodzi zanim spojrzę na niego na spokojnie i mogę dszlifować styl...

...A potem odłożyć na kolejny miesiąc i poprawić ponownie... Oto główna przyczyna, dla której tworzenie pewnej opowieści mi tak powoli idzie... _^_