Co lubicie pisać, a co nie?

Airel

Nie o to mi chodziło, raczej o ciągnięcie w nieskończoność jednej powieści, jednej historii. Piszesz historię o kimś tam, piszesz, piszesz... a to się ciągnie jak saga Ludzi Lodu. Nawet nie wyślesz do wydawnictwa, bo nie możesz skończyć.
Po jakimś czasie możesz mieć 10 początków, 7 środków i ani jednego końca.

Hien

Ja tak mam ze światem "Po drugiej stronie szuflady"... kolejny bohater, kolejna historia, potrzebna tylko do jednego rozdziału, kolejne powiązania... no i tak jakoś pomysł sam powstaje.
A Saga Ludzi Lodu była fajna, to jedyne romansidła, jakie potrafię przełknąć.

Martwa

Świat "po drugiej stronie szuflady" jest niezmiernie ciekawy, moja droga! Tyle postaci, tyle artystów, tyle opowiadań, tyle mary sue! Żyć, nie umierać.
Ja mam jedno opowiadanie (właśnie z tego tajemniczego, zaszufladkowanego świata), które ciągnę i ciągnę i nie uważam je za coś wspaniałego, raczej za jakieś wyżycie na klawiaturze, a mimo to, wszyscy je uwielbiają.
Mam jeszcze mnóstwo opowiadań, które tworzyłam na lekcjach, fantastyka o moich koleżankach. To także potrafię ciągnąć dość długo i potem przerażać sie, co też stworzyłam. Ostatnio do podstawowych bohaterów tej sagi dołączył zespół Iron Maiden i ponoć jest to arcydziełem. A to miało być jedynie umilaniem sobie lekcji wosu...

Lieant

Nie zdarzyło mi się jeszcze ciągnąć czegoś w nieskończoność, chociaż nie powiem, że nie potrafię. Ale... wcale nie uważam, że to dobry sposób i wolę coś skończyć wcześniej. Chyba, że mam jakiś plan, który wymaga długiej realizacji. Tak jest w tej chwili z "PSK".

Yen

Ciągnięcie w nieskończoność jest faaa(…)aaajne. Ale niesamowitą satysfakcję daje napisanie czegoś raz a dobrze. Bo opowiadań w szufladzie mam tak dużo, że dziwię się, że mi ta szuflada jeszcze nie popruła się w szwach. Ale nie ma w nich, no wiecie, jakiejś prawdziwej iskierki.
Właściwie, to lubię pisać wszystko… no, co lubię pisać. Kiedyś nałogowo zaśmiecałam wszechświaty wirtualne fantastyką i fanfickami rodzaju wszelakiego, a potem… No właśnie, już nawet nie pamiętam, co mnie wzięło, ale zaczęłam wydalać takie dziwne twory, co to ani fantasy, ani sf, ani to, ani tamto, tylko jakieś groteskowo-psychodeliczne coś. Jeśli mam jakiś pomysł ( a mam je zatrważająco często – skaczą na mnie podstępnie, bez uprzedzenia, i wgryzają się w mózg!), który mi się spodoba, rozwijam go i zaczynam pisać. To może być cokolwiek – jakaś postać, jakieś wydarzenie, jakieś zdanie – takie małe nasionka, z których kiełkują historie. Zabawna sprawa.

Hien

Znam ten ból. Dlatego mam teraz ze 20 pomysłów na liście powieści, siedem na liście wierszy i kilka na liście krótkich opowiadań. Ale z opowiadaniami jest najgorzej. Chcę wreszcie napisać coś do przyszłej powieści, a tu nagle wyskakuje na mnie opowiadania i muszę je napisać.
To denerwujące. A takie opowiadania mogą dotyczyć wszystkiego. Przeważnie jednak dotyczą wilków. Lub hien, ale o hienach muszę je dobrze obmyślić, bo hiena to temat trudny i wymagający obeznania ze zwierzętami. Wilk ma piękną symbolikę, ale hiena? Jej trzeba symbolikę stworzyć. Pozytywną symbolikę oczywiście.

Yen

Ale pozytywna symbolika jest nuuudna. Lepiej mieć coś mrocznego w zanadrzu – ludzi to kręci. Mniejsza.
Szczerze mówiąc, to większość opowiadań, które teraz piszę, są dla mnie jedynie wprawką literacką, na której ćwiczę swój styl. Pomysły bywają fajne, ale nie trzeba się nad każdym zachwycać i szlifować jak diamencik. A zanim człowiek zabierze się do czegoś naprawdę poważnego, warto, żeby umiał dobrze to przedstawić. Bo idea ideą, ale liczy się styl. Dzięki niemu można sprzedać wszystko.

Hien

Wilki są mroczne! Razz

Ich symbolika to wolność. Ale inna wolność niż na przykład wolność konia. Dla mnie wilk to symbol wolności świadomej, wolności, o którą trzeba nieustannie walczyć i ją wywalczyć. To wolność, którą można się cieszyć tylko w towarzystwie innych wilków, to pełna niezależność, ale też i obowiązki wobec stada. Wilk bez stada może jest i wolny, ale o wiele łatwiej go zniszczyć. Chyba, że wilk stepowy. Z wilkiem stepowym wiąże się też samotność.
Ale jakoś wolałabym pisać o innych hienach niż tylko o wyuzdanych potworach o upiornym głosie przypominającym śmiech żywego szkieletu. Chciałabym nadać hienie równie piękną symbolikę jak wilkowi.
Może hieny mogą robić za symbol siły i solidarności w obliczu dyskryminacji i uprzedzeń?
Co do mroczności, to jest bardzo fascynujące! Psychopaci szczególnie. Mnie aż skręca, jak czytam o psychopatach, są niesamowici!
A wprawka? Ja się wprawiam już od bardzo dawna, ale są opowiadania, które traktuję, ot, by napisać i się wprawić i są takie, które muszę doprowadzić do perfekcji, bo jest ta iskierka.

Yen

„Wprawiamy” się, kochana, przez całe życie. Myślisz, że w pewnym momencie coś błyska ci przed oczami i myślisz sobie „O, już jestem fajna, idę napisać bestseller!”? Chyba nie do końca.
Dyskusje o symbolice proponuję przenieść do właściwego (jeżeli jeszcze nie ma, nowego) tematu, bo to się chyba nazywa offtop, czyż nie?

O psychopatach pisze się rzeczywiście wyjątkowo miło. Chociaż trudno. Są barwni, ale trudno ich uchwycić (cholera, identyczne zdanie napisałam w ostatnim opowiadaniu. A istnieje coś takiego jak autoplagiat, jeszcze mnie posądzą!). Ogólnie klimaty psychodeliczno-odjechane są bardzo przyjemne, łatwo wypływają spod palców. A najlepiej, jeżeli wychodzi od zwykłego, szarego początku – takie stopniowe rozmywanie rzeczywistości to coś, co tygryski lubią najbardziej!

Hien

Yen

Hej, spokojnie, to nie miała być obraza! Nie trzeba się od razu unosić. Oczywiście, że to nic złego, sama robię tak często. Jeśli chcemy zajmować się tym profesjonalnie, wszystko, co piszemy, powinniśmy starać się pisać dobrze, tak jak mówisz. Stwierdziłam tylko, że pisząc, uczymy się. Ciągle. Każdy nasz tekst jest sposobem szlifowania warsztatu, prawda? I już.
Już, już! </offtop>

Nitocris

osobiście wolę pisać horrory, fantasy (ale dopiero eksperymentuję) i coś w granicach fantastyki. generalnie nie piszę nic poza tym. ale ale. zdarza mi się napisać coś innego, jednak nie jest to długie, wręcz śmiesznie krótkie.
mam problem z dialogami, ale to co teraz piszę i tak jest lepsze od pierwszych prób.
boję się spróbować sił w miłosci na dłuższą metę. a najbardziej kocham w miłości pisać o tęsknocie za kochankiem (heh, nawet yaoi się podjełam w tym temacie).
nie próbowałam nigdy parodii i raczej mnie to nie interesuje. szcerze mówiąc nie lubię pisać wszelakiego ff ściśle bazującego na danym produkcie, jak już miałabym się zabrać, to tylko luźno związane.
szczególnie w pisaniu interesują mnie zjawiska nadprzyrodzone, coś, co jest inne. w takich p0rzypadkach często bazuję na naszym świecie. uwielbiam tworzyć coś z pogranicza horroru i twórczość związaną z religią (np. coś, co można nazwać opowiadaniem o czyśćcu w naszym świecie).

Hien

Ja nie wiem, ja jestem przekonana, że piszę o rzeczywistości, mimo iż roi się u mnie od wilkołaków, wampirów i czarownic. Ale pod nimi jest opisana rzeczywistość. Naprawdę.
Bardzo lubię ukazywać świat, nawet jeśli opisuje go nienormalna wilkołaczyca uwodząca i zjadająca księży.
Ale poza światem ściśle fanfikowym nie potrafię napisać kontynuacji lub chociaż przygód innego bohatera. Po prostu jedna opowieść w jednym świecie mi wystarczy.

dominik676

Ja najbardziej lubię horror, tak bardzo lubię literature grozy. Jak narazie nic innego jeszcze nie napisałem, ale kto wie co mnie jeszcze czeka. Się zobaczy.

mjp

Mogę pisać na praktycznie każdy temat, w każdym gatunku.

Tyle, że nienawidzę pisać o czyiś emocjach. Generalnie od zawsze miałem problem z opisaniem w sposób ciekawy tego, kto w jaki sposób jak się czuje w danej chwili, czy sytuacji.

Akcja, wydarzenia, obiekty - jak najbardziej. Emocje, uczucia - nie.